:. کودک سرا - فروشگاه اینترنتی محصولات کودک 66761186 .: بارداری,
نی نی,
نوزاد,
كودك,
والدین,
كودكان,
سیسمونی نوزاد,
تربیت نوزاد,
اسباب بازی,
پوشک,
دی وی دی ,
سی دی,
بیبی انیشتین,
کودک متفکر,
سی دی آموزشی کودکان,
آموزش زبان کودکان,
فروشگاه اینترنتی ,
انیشتین كوچولو ,
خرید اینترنتی,
نسخه اورجینال,
آموزش زبان انگلیسی به کودکان,
موسیقی کودکان,
کوچولو ,
بچه ,
سیسمونی نوزاد,
دانلود رایگان ,
ارزانترین قیمت,
سرگرمی ,
بسته آموزشی,
خرید در منزل,
کودک شما میتواند بخواند,
قصه های ایرانی ,
کتاب داستان,
دانلود قصه,
مجموعه بريني بي بي,
مجيك اینگیليش ,
وبلاگ,
فروشگاه نی نی,
بازی کودکان,
تربیت کودکان,
روانشناسی کودک,
شعرکودک ,
آگهی,
خرید بی بی انیشتین ,
بی بی انیشتین فارسی
سوال – ارتباط ارتوپدی و ناهنجاری های اندامها و ستون فقرات چیست ؟ پاسخ – ارتوپدی اطفال بعنوان رشته ای که در ایران خیلی قدمت ندارد ولی دراروپا و امریکا سابقه ی مشخص 30 یا 40 ساله دارد . به این دلیل وقتی که کارها تخصصی تر می شود شاید تحقیقاتی انجام شود و در نتیجه ی آن تحقیقات درمان ها راحت تر و بیشتر منتج به نتیجه شود . ارتوپدی اطفال در ایران از ده یا دوازده سال قبل به این طرف برای همکاران و بیماران بعنوان یک رشته ی مستقل شناخته شده است و عمده زمینه های بیماری هایی که مربوط به ارتوپدی کودکان بشود بیماری های مادرزادی و ناهنجاری های مادرزادی هست که نوزادان در موقع تولد با خودشان دارند و یا بیماری های اکتسابی است که در طول دوران رشد تا زمانی که به بلوغ اسکلتی برسند آنها را پیدا می کنند . ستون فقرات هم یکی از آنهاست . بیماری هایی است که بچه در هنگام تولد با خودش دارد که اصطلاح مادرزادی را بکار می بریم . البته ارتباطی با مادر مظلوم ندارد ولی چون موقع تولد همراه بچه است بعنوان مادرزادی به آن اطلاق می کنیم . این بیماری های خاص درمان های خاصی دارد . بیماری هایی هست که مربوط به ستون فقرات است که اکتسابی است . عمده ترین اینها در سنین رشد و بخصوص در دخترها و نزدیک بلوغ انحراف ستون فقرات است که به شکل انحرافات جانبی که بصورت افزایش گودی ناحیه کمر و افزایش حالت قوز ناحیه ی پشتی تظاهر می کند که در زمینه های مختلف هر کدام بحث جدایی دارد . سوال – علل این ناهنجاری ها مادرزادی چیست ؟ پاسخ – وقتی کلمه ی مادرزادی می آید خانواده ها فکر می کنند که مادر نقشی در بیماری دارد . در صورتی که گروهی از اینها ژنتیک هستند . ممکن است خانواده مجموعا در ایجاد این ژن دخالت داشته باشند وگروهی از اینها مربوط به مسائل دوران حاملگی می تواند باشد . فرض کنید که مادری لگن تنگی دارد یا مادری رحمش مشکل دارد و بچه ناهنجاری دارد که موجب می شود مایع آمنیوتیک اطراف بچه از حد مناسب خودش کمتر بشود و در نتیجه بچه در دوران جنینی تحت فشارهای جانبی هست و این فشارهای مکانیکال موجب تغییر شکل هایی در اندام می شود که می تواند در لگن باشد که شبیه به دررفتگی ها است که بچه ها دارند .بچه ای که مچاله شده یعنی نوزادی که تغییری در گوشش دارد و روی گوشش علامت فشار بوده است و تغییر شکل داده است . یا اینکه گردنش به یک طرف کج هست ، این تغییرات ما را متوجه این می کند که عامل فشار در شکم روی بچه بوده است . مهمترین بیماری که در ابتدا در ارتباط با فشارهای داخل رحمی داریم در زمینه های ژنتیک پیدا می شود ولی عامل های مکانیکی داخل رحم هم خیلی نقش مهمی را دارد که یکی دررفتگی لگن داخل رحم است که از هر 800 تولد یک مورد را داریم . البته مواردی از نیمه دررفتگی ها و بدشکلی های خفیف تر را داریم اگر آن را بین 2/1 تولد اضافه بکنیم رقم قابل توجهی است که نیاز به درمان دارد . دررفتگی های داخل رحم راحت تر از نیمه در رفتگی ها قابل تشخیص است . چون راحت تر تشخیص داده می شود ، راحت تر درمان می شود . در بیماری های نیمه دررفتگی و کمتر از آن ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند و در نتیجه تشخیص داده نشوند و بعد از راه افتادن بچه لنگی نداشته باشد ولی در سنین بالاتر که فشار بیشتری به مفصل وارد می شود مثلا یک خانم به سن بیست سالگی می رسد و یک حاملگی دارد ، این افزایش وزن باعث می شود که مفصل لگن افزایش وزن را تحمل بکند و این افزایش فشار می تواند تغییر آرتروزی ایجاد بکند و در آن سنین دردناک می شود . سوال – شیوع این ناهنجاری ها دررفتگی لگن چقدر است و آیا بین دختر و پسر فرقی می کند یا خیر ؟ پاسخ – چون بحث مشخص دررفتگی لگن را می کنیم گفتیم که فشارهای داخل رحمی یک علت است . زمینه ای ژنتیک بخصوص خانواده هایی که مفاصل نرمتر و شل تری دارند ، آنها بیشتر دچار این اشکال می شوند . این مفاصل نرم تر و شل تر زمینه ی ژنتیک دارد . این فشارها کمک می کند که در زمینه ی مفاصل را و انعطاف پذیری بیش از حد بدن موجب می شود که دررفتگی بدن پیدا بشود . از هر 800 تولد یک مورد دررفتگی داریم .بد شکلی ها و نیمه دررفتگی ها هم به همین اندازه شیوع دارد . اگر مادری عوامل فشاری و مکانیکی که گفتیم داشته باشد ، پزشک زنانی که این خانم را تحت نظر دارد به موقع تشخیص می دهند . و ممکن است که قابل درمان و قابل پیشگیری باشد . بقیه ی موارد ممکن است قابل پیشگیری نباشد یا اینکه قابل تشخیص نباشد و بعد از تولد مشخص بشود . در بحث تولد ، دررفتگی لگن امروزه غربال گری می شود . در اتریش از همه نوزادان بعد از تولد سونوگرافی بعمل می آید تا اگر دررفتگی دارد که با معاینه ی بالینی تشخیص داده نمی شود با این سونوگرافی زودتر تشخیص داده بشود . وقتی دررفتگی بدن موقع تولد تشخیص داده می شود و درچند ماه اول درمانش ساده است و درمانی که منتج به نتیجه ی خوب می شود و مفصل کاملا طبیعی پیدا می کنند . اگر این دررفتگی دیر تشخیص داده بشود مخصوصا بعد ازهفت سالگی هم درمان سخت تر است و هم نتیجه ی درمان خیلی خوب نیست . سوال – آیا این ناهنجاری های دردرفتگی لگن قابل پیشگیری است ؟ پاسخ – این دررفتگی های لگن قابل پیشگیری نیست . ولی چون درمان بعد از تولید اگر زود تشخیص داده بشود ساده است اهمیت این را بیشتر می کند که ما زود تشخیص بدهیم . خیلی از نقاط دنیا بعد از بدنیا آمد بچه سونوگرافی انجام می دهند تا دررفتگی را تشخیص بدهند . ما هنوز در ایران نتوانسته ایم سونوگرافی را برای همه انجام بدهیم . در امریکا هم هنوز نپذیرفته اند که برای همه ی کودکان سونوگرای تشخیصی بعد از تولد را انجام بدهند به دلیل هزینه هایی که تحمیل می شود . هر بچه ای را بعد از تولد پزشک کودکان معاینه می کند و یکی از جاهایی که معاینه می شود مفصل لگن است . هر طفلی که هر دو ماه پیش دکتر اطفال معاینه می شود و برای واکسیناسیون آورده می شود، باز از لحاظ لگنی مورد معاینه قرار می گیرند . در مورد درردفتگی های دو طرفه اگر وجود داشته باشد که 20 درصد موارد را تشکیل می دهد ، ممکن است مقداری تشخیص مشکل تر باشد . ولی بقیه موارد دررفتگی لگن که شامل 80 درصد است تشخیص آن راحت تر است . تشخیص به این دلیل راحت تر است که یک مقدار اختلاف طول در معاینه ی بالینی ، اختلاف باز شدن دو اندام را داریم و اختلاف چین های پوستی ناحیه ی ران در دو طرف است ، اینها چیزهایی است که هم پزشک و هم مادران به آن توجه می کنند و این یافته ها باعث می شود که دنبال تشخیص بیایند که آیا دررفتگی وجود دارد یا ندارد . دررفتگی های دو طرف ممکن است دیر تشخیص داده بشود یا زمانی که بچه راه می رود تشخیص داده بشود . هر چقدر دیرتر تشخیص داده بشود نیاز به درمان و جراحی مقداری مشکل تر می شود . سوال – دختر 12 ساله ای دارم که دررفتگی لگن داشته است . پایش چند سانت کوتاهتر از پای دیگرش است . یک بار کچ گیری انجام داده ایم وبعد جراحی کرده ایم . هنوز خوب نشده است .راهنمایی بفرمایید .و پاسخ – اقداماتی که گفته اند که سه بار بوده است که بار اول کچ گیری کرده اند و نتیجه نگرفتند و جراحی دیگری کردند و جراحی پلاستیک هم کرده ولی بعضی مواقع دررفتگی لگن به درمان جواب نمی دهد . یک بخشی از آن مربوط به قسمت های داخلی بدن است ،یک قسمت به انعطاف پذیری بیش از حد بدن و گاهی اوقات ناشی از تغییرات استخوانی است که بعدا پیدا می شود . به هر حال وقتی یک لگن دررفته باشد دردناک می شود . حالا هر چقدر تغییر شکل سر استخوان و حفره ی لگن بیشتر باشد می تواند در سنین زودتری دردناک بشود و دردناک شدن آن برای انسان معلولیتی ایجاد می کند و زندگی روزمره انسان را تحت تاثیر قرار می دهد . تا زمانی که می شود بهتر است اقدام برای درمان بکنند تا مفصل نزدیک به طبیعی تر را داشته باشند . اگر مفصل بتواند سرجایش ثبات خوب داشته باشد ، 5 سانتی متر کوتاهی را می توانند با عمل جراحی بلند بکنند و گاهی اوقات اختلاف طول بین دو تا اندام موجب می شود که فشار بیش از اندازه ای به ستون فقرات بیاید و پزشک را وادار می کند که حتی طرف دیگر را کوتاه بکند که ستون فقرات بهتری را بیمار داشته باشد واختلاف طول اندام در حد 5/1 سانتی متر فشار به ناحیه ی ستون فقرات می آورد . توصیه ی من این است که تحت نظر پزشک تا وقتی که ایشان راضی هستند این کار را انجام بدهند . سوال – در مورد بلند کردن اندام توضیحاتی بفرمایید . آیا اینکار سن خاصی دارد ؟ پاسخ – این کار علمی است . وقتی که ما اختلاف طول دو تا اندام داریم کارکرد مختل می شود و باید طول هر دو اندام یکسان بشود . ولی این که یک نفر احساس می کند که قد کوتاهی دارد مثلا 160 است و می خواهد که قدش بلندتر بشود . این کار مبنای علمی ندارد و باید فشار زیادی را تحمل بکنند تا دو تا اندام شان را بلند بکنند . ولی در اختلاف طول اندام توصیه می شود که طول اندام را یک اندازه بکنند تا فشار به ستون فقرات و لگن موجب آرتروز زودرس نشود . اختلاف طول اندام تا یک سانتی متر خیلی مشکل ایجاد نمی کند . روش هایی که الان تبلیغ می کنند که مثلا دمپایی هایی است که با پوشیدن آن قد بلند می شود درست نیست و مبنای علمی ندارد . دارویی وجود ندارد که قد را بلند بکند ولی مجموعه تغذیه و ورزش ها از عواملی هستند که رشد طولی فرد را می توانند بهتر بکنند و رشد فیزیکی را بهتر بکنند ولی دارویی خاصی نداریم که بتواند پای ما را بلند بکند . در مورد بلند کردن در اختلاف اندامها هم یک جراحی با مراقبت نسبتا طولانی را انجام می دهند که استخوان بریده می شود و با دستگاههایی کشیده می شود تا آن طولی را که می خواهد بدست بیاورند . طول مناسب 5 الی 6 سانتی متر است . زیرا وقتی استخوان بلند می شود عضلات و عروق کشیده می شوند . حجم عضلات زیاد نمی شود و در نتیجه قدرتش کاهش پیدا می کند و مدت طولانی نیاز به ورزش و فیزیوتراپی دارد تا قدرت عضله برگردد. البته تا 9 سانت هم بوده ولی مراقبت زیادی می خواهد . افزایش طول را در محل دور از صفحه ی رشد انجام می دهند بنابراین در هر سنی قابل انجام است . عملی که یک بچه ی چهارده ساله می تواند تحمل بکند و ساختار فیزیولوژی بدنش طوری است که می تواند با عمل راحت کنار بیاید و خود بدن عوارض را رفع می کند ولی یک فرد چهل ساله نمی تواند این را تحمل بکنند . برای فرد چهل ساله هم می شود این کار را کرد ولی توصیه نمی شود . تا سن سی سال هم اتفاق افتاده که ما این کار را کرده ایم ولی برای سن بالاتر تحمل این عمل راحت نیست . سوال – من یک پسر 12 ساله دارم . وقتی بدنیا آمد پایش پاچمبری بود و در سن هفت ماهگی او را عمل کردیم ولی الان هنوز دو تا کف پایش به زمین نمی رسد . دکتر گفته باید او را عمل کنیم ولی دکتر دیگر گفته که زود است . راهنمایی بفرمایید . پاسخ – شیوع پاچمبری یک مورد در 700 تولد است . پاچمبری در طی صد سال گذشته روند متفاوتی را در درمانش طی کرده است . سابقه ی درمان آن به زمان بقراط برمی گردد که تخته ای می گذاشتند و پا را صاف می کردند . ارتوپدی یعنی ارتو از راست کردن و پدی یعنی پا . ریشه ی کلمه ی ارتوپدی از اقدامات عملی راست کردن اندام بچه ها پیدا شده است . تصاویری که از زمان بقراط وجود دارد با تخته بندی پاچمبری را درمان می کردند. درمان آن راههای مختلفی را طی کرده است ولی آخرین روشی که پذیرفته شده و از سی سال پیش در دنیا عمومیت پیدا کرده ، فردی بنام پونسِتی که الان فوت کرده اند ، از سال 45 و 46 این کارها را شروع کرد ولی 40 سال طول کشید تا روش آن مقبولیت پیدا کرد و ردمان های غیر جراحی کم کم کنار گذاشته شد . با روش آقای پونستی 95 درصد پاچمبری ها با کچ گیری و بعد با عمل های بسیار ساده و سرپایی نتایج خوب می گیرند ولی باید بچه ها تا 4 سالگی از کفش های طبی و وسایل کمکی استفاده کنند . 95 درصدی که با کچ گیری درمان می شوند اصلا عمل نمی شوند . 5 درصد آنها اشکالات عضلانی دارند یا شکل عضله اشکال دارد یا عصب عضله مشکل دارد یا کارکرد عضلات مناسب نیست که ممکن است عمل های جراحی وسیعی داشته باشند . یک پا برای اینکه کارکرد خوبی داشته باشد ، باید کف پا خوب روی زمین قرار بگیرد که بتواند تحمل وزن بدن را بکند . اینکه کف پایش زمین نمی آید نشان می دهد که بچه ظاهرا دردی ندارد ولی بخاطر تغییر شکلی که دارند یک روزی این پا دردناک می شود . معمولا عمل جراحی را از حدود 7 سالگی شروع می کنند . با گذاشتن دستگاههایی روی پا دِفرمیته های شدید را می توانند درمان بکنند ، نتیجه هم قابل قبول است ولی 95 درصد پاچمبری که با کچ گیری نتیجه می گیرند ، پایی نزدیک به پای طبیعی پیدا می کنند و آن 5 درصدی که نیاز به عمل جراحی متعدد پیدا می کنند ، ممکن است با پای طبیعی کمی تفاوت داشته باشد . اظهار نظر من در مورد پایی که دیده نشده و اطلاعی از انجام جراحی های قبلی آن ندارم مشکل است . من توصیه می کنم این اقدامات را تحت نظر دکترشان انجام بدهند . سوال – من از چهار سالگی متوجه شدم که پای پسر من حالت پرانتزی است . دکتری گفت که باید جراحی بکنید و دکتر دیگری تخته ای به پایش بست و الان بهتر شده است . الان که 14 سالش است صاف راه نمی رود و زانویش را خم می کند . پایش حالت پرانتزی دارد و مثل بچه های دیگر نمی تواند صاف راه برود . براحتی نمی تواند دو زانو بنشیند و می گوید که زانویش درد می کند . هر دو پایش حالت پرانتزی را دارد ولی تازگی زانوی راستش درد می کند . راهنمایی بفرمایید . پاسخ – پوزیشن غالب بچه ها در شکم این است که پاها در سینه جمع باشد . 95 درصد بچه ها این حالت را در رحم دارند . این حالت موجب می شود که وقتی بچه بدنیا می آید پایش یک حالت پرانتزی را داشته باشد. اسم این را حالت پرانتزی فیزیولوژی می گویند . بعد از توبد که فشاری روی بچه وجود ندارد ، پا به مرور صاف می شود . زمانی که بچه در سن یکسالگی راه می افتد ، هنوز این پای پرانتزی را دارد. در سن 2تا 3 سالگی این پا درست می شود . گروهی از بیماری ها را داریم مثل نرمی استخوان یا بیماریهای اشکال در صفحه ی رشد که ممکن است بعد از راه افتادن این حالت پرانتزی تشدید بشود . اولین بیماری که در جامعه ی ما شایع است و باید به آن فکر بکنیم نرمی استخوان است . فرض کنید که بچه ای را آورده اند و می گویند که از شش ماه گذشته که بچه راه می رود این حالت پرانتزی تشدید شده است . اولین تشخیص ما که باید آن را رد بکنیم یا نه ، نرمی استخوان است . از لحاظ تغذیه بچه سوال می شود و اینکه در تماس با آفتاب بوده است یا خیر . ممکن است گاهی اوقات مادر بچه کمبود ویتامین D داشته و بر روی بچه اثری داشته است یا اینکه بچه بیماری های کبدی و کلیوی دارد یا داروی خاصی مصرف بکند که موجب بشود که نیاز به مقدار بیشتری ویتامین D داشته باشد یا بعضی بیماریهای ژنتیک است که سوخت و ساز کلسیم و ویتامین D طوری هست که بیش از معمول به اینها نیاز دارند . اول اینها مطرح بشود و بعد تشخیص داده بشود . معمولا با یک رادیوگرافی ساده از مچ دست چپ که انجام می دهند این تشخیص ها را مطرح می کنند و وقتی این تشخیص ها مطرح می شود ، درمان خاص خودش را می کنند . اگر نرمی استخوان به هر علتی وجود داشته باشد از نوع ژنتیک ، نوع تغذیه ای و بقیه ی مسائل ، معمولا وقتی درمان شروع می شود در طول چند ماه اول آثار درمان مشهود است و در طول ماههای بعد می بینیم که کم کم این حالت پرانتزی اصلاح می شود . گروهی از بیماریها که صفحه ی رشد آنها اختلال دارد که این بیماری نادر است و در پسرها مقداری بیشتر است . وزن بالای بچه ها می تواند این مشکل را بیشتر بکند . بعضی مواقع ممکن است یک طرفه و 50 درصد موارد ممکن است دو طرفه باشد . موارد یک طرفه را زودتر شک می کنیم و زودتر به تشخیص می رسیم . وسیله ی تشخیصی خیلی قاطعی هم در زیر دو سالگی نداریم که بگوییم آن بیماری اختلال صفحه ی رشد را دارد . در نتیجه یک مقدار درمان مشکل می شود . اگر بچه ای بیماری نرمی استخوان ندارد وبا راه رفتن حالت پرانتزی او تشدید شده است ، کفش طبی و بریس به بچه می دهند که اگر این بیماری هست چیزی از دست نرفته باشد . علائم رادیوگرافی در 2تا 3 سالگی پیدا می شود و وقتی علائم پیدا شد تشخیص قطعی می شود . درمانی که برای ایشان کرده اند درمان مناسبی بوده است . یک کفش طبی تا بالا به او داده اند ، در اصطلاح به او بریس داده اند . این شبانه روز برای بچه استفاده می شود و می تواند نرمی استخوان را اصلاح کند و از اختلال صفحه ی رشد جلوگیری بکند . اگر بچه ای تا حدود چهار سالگی نزدیک بشود و آن بیماری را داشته باشد توصیه ی جراحی می کنند . برای اینکه وقتی اندامی کج می شود و طرف پای پرانتزی پیدا می کند ، فشار وارده بر غضروف صفحه ی رشد هم متعادل نیست و موجب می شود که کل صفحه ی رشد هم اختلال رشد پیدا بکند . بنابر این در چهار سالگی یا عمل می کنند یا اگر قبل از این سن باشد به او بریس می دهند تا بتوانند این را اصلاح بکنند . نوعی از این بیماری هست که بچه ها در سن 11 الی 12 سالگی پیدا می کنند یعنی نوعی که قبل از بلوغ پیدا می شود ، آن هم علائم رادیوگرافی خاص خودش را دارد و تشخیص داده می شود . گاهی اوقات نیاز به درمان دارد . از سن 12 سالگی به بعد نمی شود از بریس استفاده کرد ولی عمل جراحی به موقع می تواند از عوارض بعدی جلوگیری بکند . نوع نادری را از این تغییر شکل اندام داریم که بیشتر جنبه ی فامیلی و خانوادگی دارد و پرانتز واقعی نیست و در قسمت بالا یعنی بخش زیر زانو یک انحراف یا قوسی را داریم که این قوس در تمام طول اندام پراکنده نیست و فقط حالت گودی و فرورفتگی را دارد . این حالت خیلی از اوقات نیازی به درمان ندارد . ولی اگر فاصله از زانو زیاد باشد ممکن است در سنین بالا دردناک بشود که آن هم درمان خاص خودش را دارد . مهم اسن است که پدر و مادر به ما بگویند که در ماههایی که بچه راه افتاده است حالت پرانتزی تشدید شده است یا خیر و اگر تشدید شده تشخیص های خاصی را مطرح می کنیم که نیاز به مراقبت خاصی دارد ونیاز به درمان واقعی دارد . ولی اگر از نوعی است که بعد از راه رفتن صاف می شود نوع فیزیولوژی است و تا 3 سالگی جا دارد که اصلاح بشود . سوال – طرز نشستن دبلیو که در بین بچه ها رایج است آیا یک حالت طبیعی است ؟ پاسخ – ما باید به این توجه کنیم که وقتی راه می رود کف پایش را به داخل می گذارد یا به بیرون یا مستقیم می گذارد . وضعیتی که کمترین فشار به عضلات بیاید و کمترین خستگی را بدهد ودر زمان بزرگسالی احتمالا زمینه را برای آرتروز و ساییدگی غیر طبیعی مفصلی فراهم نکند یک زاویه ای حدود 15 درجه است . یعنی پا از خط وسط 15 درجه به طرف بیرون قرار می گیرد . بچه ها بعضی اوقات پایشان را از این حد داخل تر یا خارج تر می گذارند . آن حالتی که بیشتر شایع است به طرف داخل می گذارند . این حالت داخل گذاشتن پا می تواند عیبی در کف ، ساق یا ران پا باشد . ران یک چرخش خاصی را دارد که اگر قرار باشد این چرخش بیش از حد بطرف داخل بشود موجب می شود که نحوه ی نشستن حالت دبلیو پباشد . حالت چهارزانو نشستن احتیاج دارد که زانوطرف بیرون بچرخد . این بچه ها نمی توانند چهار زانو بنشینند . و وقتی این جوری می نشینند حالت چرخش ران تشدید می شود و موجب می شود که پا را بیشتر به طرف داخل بگذارند . یعنی کف پا و انگشتان شصت بیشتر بهم نگاه بکنند و درسن پایین موجب می شود که در راه رفتن یک خستگی زودرس داشته باشند یا بچه هایی را می آوردند که اینها موقع دویدن پاهایشان توی هم می رود و زمین می خورند . ما معاینه می کنیم و شرح حالی که می گیریم معمولا این دبلیونشستن را دارند . این حالت که پا را داخل بگذارند و دبلیو بنشینند و استخوان ران چرخش غیر عادی داشته باشد ، در دخترها بیشتر است . جنبه ی خانوادگی دارد و در افرادی بیشتر هست که بدن نرم تری دارند ولی با وجود این اصلاح نشستن کمک می کند که به مرور اصلاح بشود . شانس اصلاح تا 8 سالگی خیلی خوب است . بنابراین اگر مراقبت از نشستن و بقیه ی مراحل را می گوییم باید با دقت انجام بشود تا بتواند تا حدود 8 سالگی اصلاح بشود. 8 تا 10 سالگی پتانسیل کمتری را برای این اصلاح داریم و بعد از 10 سالگی معمولا نداریم . اگر قرار باشد انحراف بیش از حدی بر استخوان ران داشته باشیم و قرار است اقدام دیگری بکنیم از جمله جراحی بعد از 10 سالگی انجام می گیرد . سوال – من یک پسر پنج ماه دارم که وقتی بدنیا آمد دو تا انگشت پایش بهم چسبده بود . آیا باید این را عمل کنم ؟ آیا راه رفتن برای او مشکل است ؟ پاسخ – در بیماری های شایع هنگام تولد دو تا بیماری است یکی انگشتان اضافه و دیگری چسبیدن انگشتان بهم است . چسبندگی انگشتان بهم جنبه ی ژنتیک دارد . در دست وقتی انگشتان بهم چسبیده باشند می تواند اختلال در عملکرد دست بدهد . بخاطر همین دلیل حتما این چسبندگی در دست عمل می شود .وقتی عمل جراحی انجام می شود بخشی از دوتا انگشت که مقابل هم قرار می گیرند ، پوست کم می آورند و پوست را از جای دیگر بدن پیوند می زنند و آنجا را می پوشانند . پس انگشتان از هم باز می شوند ولی این پوست پیوندی حس ندارد . در این حالت وقتی من با اجسام سنگین و خشن سر و کار دارم باید مواظب باشم که اینها پوست را آزرده نکنند و زخمی ایجاد نشود . در مورد پا هم همین کار را می کنیم .وقتی انسان کفش می پوشد و چند ساعت پیاده روی می کند ، پا عرق می کند و آنجا لیچ می افتد و مشکل پیدا می کند . به همین دلیل می گویند که چسبندگی انگشتان پا را باز نکنید . از نظر عملکرد پا این چسبندگی هیچ مشکلی را ایجاد نمی کند . پیشنهاد ما این است که تا بچه هست همیشه یک جوراب پایش باشد تا دیگران نبینند . بعد با بچه صحبت بکنند و بگویند که چسیندگی هیچ عوارضی ندارد . سوال – من یک پسر ده ساله دارم که وقتی شش سالش بود پایش را به طرف داخل می داد . دکتر به او کفش داد که ته آن آهن داشت و اول زاویه 30 درجه و بعد 60 درجه تا 180 درجه باز می کردیم . ما دو سال این کفش را استفاده کردیم .الان که ده سال دارد باز هم پای راستش را به داخل می برد . من یک بچه ی سه ماهه دارم و می ترسم که او هم مثل این بچه بشود . راهنمایی بفرمایید . پاسخ – پا داخل گذاشتن معمولا قرینه و دو طرفه است ولی گاهی اوقات بخصوص آنهایی که مشکل در کف پا باشد ممکن است یک طرفه باشد . این وسیله که برای بچه گرفته اند یک بریس است که شبها برای بچه هایی که راه می روند بسته می شود و این بریس را برای اصلاح دو تا ناراحتی استفاده می کنند . یکی اینکه از ساق پا گردش به داخل داشته باشیم البته نه از ران که بحث کردیم . یک هم اینکه از کف پا به قسمت داخل باشد . ممکن است یک بچه ای پاچمبری باشد و یک قسمت از ناراحتی های پاچمبری اصلاح بشود و بخش داخل ماندن انگشتها باقی مانده باشد وبعد با همی بریس بچه را درمان بکنند . درمان خوبی برایش کرده اند ولی اگر تا ده سالگی جواب نداده است ایشان احتیاج به عمل جراحی دارند . سوال – شیرخوار چهار ماهه ای دارم که در دو ماهگی گفته اند که دررفتگی لگن دارد . حالا که مجددا از بچه عکس گرفته اند می گویند که مشکلی ندارد . آیا این نیاز به پیگیری دارد ؟ پاسخ – ممکن است ما یک دررفتگی های کاملی را داشته باشیم یا نیمه دررفتگی داشته باشیم یا مشکلات خفیف قبل از دررفتگی را داشته باشیم که اینها معمولا به دلیل بد قرار گرفتن در رحم ایجاد می شود .با تغییر پوزیشنی که بچه بعد از تولد دارد گاهی اوقات با باز نگه داشتن پا با وسیله ای اینها درمان می شوند . اگر دررفتگی کامل داشته باشیم گاهی اوقات توصیه می کنند که بچه را تا زمان بلوغ تحت نظر داشته باشیم ممکن است اوایل خوب بشود ولی بعد دوباره مشکل پیدا بکند ولی حداقل در این مورد خاص آخرین کنترل را وقتی می کنند که بچه راه برود ببینند که آیا با راه رفتن تغییری در وضعیت لگن پیدا می شود یا نه . سوال – دختر دو ساله ای دارم که تا هشت ماهگی هیچ مشکلی نداشته است ولی الان نمی تواند راه برود . پزشکان گفته اند که دچار سفتی عضلات پا شده است . و با تزریق آمپول بهتر می شود . راهنمایی بفرمایید . پاسخ – ما شرح حال کاملی نداریم که این بچه ی چندم خانواده است ، چند ماهه بدنیا آمده است ، موقع تولد وزنش چقدر بوده است و آیا هنگام تولد مشکلات تنفسی داشته یا نه . برداشت من از این شرح حال این است که بچه بدنیا آمده و مشکلی نداشته ، یک گروه بیماری هایی داریم که اسم آن را فلج مغزی می گذاریم یا سی پی . این بیماری مربوط به مسائل حرکتی است . از هر 350 هزار بچه ای که متولد می شود یکی این بیماری را دارد . مثلا خانواده ای که بچه ی سه قلودارد شانس آنها به دلیل فشار رحمی خیلی از بقیه بیشتر است و از هر هزار نفر 40 نفر این بیماری را دارند . وقتی این بچه ها چهارقلو می شوند از هر 1000 بچه صد تای آنها مشکل دارند . این مشکلات که بخاطر کمبود اکسیژن مغزی است، از هشت ماهگی علائمش را با سفتی عضلات نشان می دهد . این بیماری درمان قطعی ندارد ، باید کار درمانی بکنند . و این بیماری را همیشه با خودشان دارند .